Электронная коллекция
военных писем

Ээнислинна (Петрозаводск, дословно

Онежская крепость, название дано городу

 в период финской оккупации – прим. пер.),

 10 июня 1942 г.

Дорогие родители, отец и мать!

Во-первых, большое спасибо вам за письмо, которое получил прошлой осенью. Оно было в пути четыре месяца и адресовано еще в Петрозаводск (теперь – Ээнислинна). Я получил его в Медвежьегорске после захвата Петрозаводска. Оно было для меня большим радостью, поскольку я и не ждал от вас письма. Также получил фотографии, которые подтверждают ваше доброе здравие. Ваши фотографии – это все, что есть у меня сейчас за исключением собственного мусора и того, что осталось в памяти. Остальное съела война. Сохранилось лишь пара чемоданов, с которыми может путешествовать Лилия.

Было приятно слышать, что у вас сейчас стало больше работы, и доходы выросли, хотя, конечно, для вашего возраста вы и так славно поработали. Я также плохо себя ощущаю, так как не могу помочь вам никоим образом, хотя как вы и сами знаете это сейчас невозможно. Когда все-таки война закончится, и моя судьба будет решена, то все, что невозможно, станет возможным.

Прошлым летом после начала войны Лилия ездила домой в Бузулук (местечко в Оренбургской обл., - прим. пер.), она тогда уже была беременна. 10 ноября 1941 она родила там здорового мальчика, Альфреда. Он родился тяжелее обычного и растет здоровым. Всю осень и зиму мы переписывались с ними и, хотя, к нашему обоюдному сожалению, я еще не видел сына, мы решили провести это лето вместе. Они могли бы приехать в Сороку (Беломорск), где я находился до недавнего времени, или я мог бы приехать к ним в отпуск.

Я все-таки очень счастлив, что не был ни в армии, ни на войне ни одного дня, так как был прикреплен к телефонной станции в начале войны. Когда же в этой войне мы потеряли много станций, и такого количества рабочих стало не нужно, то я оказался в заключении и сейчас нахожусь в ожидании приговора. Обвинение серьезное, и надежд выбраться невредимым остается немного.

Я беспокоюсь   только, что не могу написать или помочь семье и они не знают о моей судьбе.

Отец, ты сделал правильно, что вовремя отправился отсюда в Канаду, не пострадав от войны, и не оказался отделенным от дома и от семьи, как я. Надеюсь, что скоро закончится эта проклятая война, и я если останусь жив, то надеюсь увидеть семью и вас. Если будете писать Лилии, то ее адрес такой:

СССР, Чкаловская обл., гор. Бузулук, ул. Серго, 51, Питкянен Л.П.

Если не сможете перевести письмо на русский, пишите по-фински.

Хотел написать финским родственникам, но не помню их имена и адреса. Адрес Айно (жена Аату) вроде был у меня.

Больше писать не о чем. Передавайте последние приветы Тайми (брат Аате, – прим. пер)и его семье.

С сердечным приветом, всегда помнящий вас сын.

12 июня 1942 года. Теперь все разъяснилось и ответ писать не нужно. Уже завтра я буду покоиться с миром в земле. С прощальным приветом, Аатэ.

 (Перевод А. Осипова)

                                                                                          Äänislinna

                                                                                           Kesäk. 10 pv 1942.

Rakkaat vanhemmat; Isä ja Äiti !

          Ensiksi suuret kiitokset kirjeestänne jonka sain viimme syksynä. Se oli ollut matkalla neljä kuukautta ja osoitettu vielä Petroskoihin (nyk. Äänislinna) Sain sen Petroskoin valtauksen jälkeen Karhumäessä. Se oli suuri ilosanoma minulle sillä en enään osannut odottaa teiltä kirjettä. Sain myös valokuvat jotka toteavat teidän voinnin ja hengissäolon. Muita teidän valokuvia senenempää kun muitakaan omia vehkeitä paitsi mitä päälle jäi ei enää ole. Ne on sota niellyt. Säästy ainoastaan pari suitcase `stä jotka Lilia voi vietä matkassaan.

           Oli hauska kuulla että siellä teillä on taasen enemmän töitä ja saatten paremman toimeentulon, vaikka kyllä kai se teidän ikäisille jo riittäis työntekokin. Siitä olen pahoillani kun en ole voinut millään tavoin teitä auttaa vanhoilla päivillänne, mutta kuten itsekin tiedätten ei siihen ole ollut mahdollisuutta. Nyt kuitenkin kun sota loppuu ja miten minun kohtalo ratkeaa niin kaikki mikä on ollut mahdotonta voi käytä mahdottomaksi.

            Viimme kesänä sodan alettua Lilia matkusti kotio Buzulukkiin sillä hän oli raskaana. Marrask. 10 pv 1941 hän siellä synnytti riskin ja terveen pojan, Alfredin. Hän oli syntyissäänkin tavallista painavampi ja on kasvanut oikein rutkasti. Olin koko syksyn ja talven heidän kanssa kirjeenvaihdossa ja kun molemmilla oli kova ikävä ja en ole edes poikkamme vielä nähnyt päättelimme jotenkuten tämän kesän aikana päästä yhteen, joko he olisi tulleet Sorokkaan (Belomorsk) missä olin viimme aikoihin saakka tai minä olisin käynyt heillä lomalla.

              Minullakun on ollut niin hyvä tuuri etten ole ollut armeijassa enkä sodissa yhtään päivää, sillä olin kiinnitetty puhelin asemalle sodan ajaksi mutta kun jo tässä sodassa hävisimme niin monta asemaa ja kun työläisiä ei enään niin paljoa tarvinnut, loppui se kiinnitys ja joutuin pakollakin tähän sota melskeeseen ja nyt olen täällä `tallella` odottelen tuomiota. Syytös on kyllä vakava, on sentään vähän toivoa joskus ehjin nahoin selviytyä.

               Huolestuttaa vain etten voi kirjoittaa tai avustaa perhettäni ja eivät tiedä kohtalostani.

               Kyllä sinä isä teit oikein että lähdit aikoinaan täältä sinne Canadaan etkä joutunut kärsimään näistä sodista ja kotista ja perheestä eroon niin kuin minä. Toivotaan vain että loppuis pikemmin tämä kirottu sota ja jos sattuis eloon jäämään niin olisi sentään toivoa joskus vielä tavata perheensä ja teidätkin. Jos joskus kirjoitatten Lilialle hänen osoite on:

                                          C.C.C.P.

                                          Ckalovskaja Obl.

                                          Gor. Buzuluk,

                                          Ul. Sergo 51,

                                          Pitkanen L.P.

                    Jos ette voi käännättää kirjettä venäjän kielelle niin kirjoittakaa suomeksi.

                    Haluaisin kirjoittaa tänne suomeen sukulaisille mutta en oikein muista heidän nimiä ja osoitteita. Pitäishän Ainonkin olla jossain täällä. (Aatun vaimo)

                    Eihän nyt ole muuta kirjoittamista. Sanokaahan Taimille ja perheelle minulta terveiset, kun sattuu niin viimeiset.

                     Kirjoittakaa kaiken varalta vastaus jos sattuisin joskus saamaankin sen. 

                     Sydämmellisin tervehdyksin

                     Aina muisteleva poikanne,

                                                   Aate.

Kesäk. 12 pv 1942. No nyt on asia jo selvä ja vastausta ei tarvitse kirjoittaa. Huomenna olen jo maan vaivoista rauhassa. Viimmeiset tervehdykset 

                                                                                                                Aate